22 września minął rok od naszej przeprowadzki do Bratysławy.
366 dni. W tym 200 dni bez przerwy na Słowacji. A łącznie 294. 5 dni na
Węgrzech. I 67 w Polsce. Już te liczby bardzo dużo mówią o naszym życiu.
Ogromna zmiana. Do tego remont mieszkania, ciąża, narodziny syna, rozłączenie
MN. z dziadkami po dwóch latach dzielenia z nimi ogrodu, nowa praca M., moja
samotność w obcym mieście. Przeżyliśmy tego tak dużo, że spokojnie moglibyśmy
obdzielić naszymi doświadczeniami jeszcze kilka osób. Sporo za nami, jeszcze
więcej przed nami. Nie jestem mocna w podsumowaniach, z drugiej strony ten rok
sprzyja refleksji.
Co sądzę o Bratysławie, już wiecie, pisałam o tym nieraz.
Miasto ciągle nie do końca odkryte, z potencjałem, ale i sporymi wadami. Miłość
to nie jest, do przyjaźni też daleko, ale mocno negatywne uczucia również mnie
tak bardzo nie dotyczą (o ile nie przebijam się z wózkiem przez totalnie zapchane
przez samochody chodniki ;)). A co ze Słowacją w ogóle? Mój drugi dom, druga
ojczyzna… Ale i trochę obczyzna… Walczę jednak z tym uczuciem, staram się widzieć
swoje miejsce w tym kraju wyraźniej, nie koncentrować całej swojej energii na
tęsknocie za Polską. Próbuję dostrzec tu przyszłość dla mojej rodziny. Z różnym
skutkiem, ale się nie poddaję.
A co z miejscem dla mnie? Więcej tu znaków zapytania niż
odpowiedzi. Mam jednak niesamowite poczucie, że nie jestem sama ze swoim
bałaganem, a po najgorszym nawet dołku przychodzi dzień, gdy uśmiech powraca.
Pierwsze miesiące w Bratysławie to były emocjonalny rollercoaster, jazda bez
trzymanki. Na zewnątrz starałam się uśmiechać, ale w środku już tak pogodnie
nie było. Za uśmiechem skrywałam poczucie osamotnienia, nieprzystosowania,
nieistnienia. Odnalezienie się w nowym miejscu, na obczyźnie, i w roli
podwójnej mamy zajęło mi trochę czasu. Jednak życie potrafi zaskoczyć. Bo
dzięki mojemu blogowi poznałam B., która posiada w sobie niesamowitą otwartość
na drugiego człowieka i szalenie naturalnie buduje relacje. Dopiero teraz,
patrząc już z lekkiego dystansu, widzę wyraźnie, jak ważną rolę odegrała
podczas tych moich pierwszych bratysławskich miesięcy. Czas też sprzyjał
wychodzeniu na emocjonalną prostą. Dziś jestem już w zupełnie innym miejscu.
Dziś jestem spokojna, wiele rzeczy widzę ostrzej, nie miotam się tak bardzo
między swoimi marzeniami a rzeczywistością. Rok w Bratysławie to ważny rok w
moim życiu.
Inaczej też podchodzę do relacji ze znajomymi z Polski. Już
nie walczę za wszelką cenę, nie staram się utrzymywać kontaktów na siłę, nie
tracę czasu na ludzi, którzy nie widzą dla mnie miejsca w swoim życiu, gdy
jestem daleko. Za to pielęgnuję przyjaźnie i doceniam poczucie bezpieczeństwa,
płynące od tych, którzy są i gdy jestem w Polsce, i gdy jestem na Słowacji. Dla
nich mój dom i moje serce są nieustannie otwarte.
Dobry rok. Owocne 366 dni. Dużo się nauczyłam i przybyło mi
trochę mądrości. Zmarszczek pewnie też. Ale i tych w kącikach ust, od uśmiechu.
Lubię zmiany, które we mnie zachodzą. Lubię to, że nie stoję w miejscu. Czasami
nawet lubię to, jakie to nasze polsko-słowackie życie bywa pokręcone ;). I
tylko nie wiem, która liczba mnie bardziej porusza. Te 294 dni tutaj, czy 67 w
Polsce.
Dňa 22.9.
prešiel rok od nášho presťahovania sa do Bratislavy. 366 dní. Z toho 200 dní
bez prestávky na Slovensku. A spolu 294. 5 dní v Maďarsku. A 67 v Poľsku. Už
tie čísla hovoria veľmi veľa o našom živote. Obrovská zmena. K tomu renovácia
bytu, tehotenstvo, narodenie syna, rozluka MN. so starými rodičmi po dvoch
rokoch strávených vedľa seba, nová práca M., moja samota v cudzom meste.
Prežili sme toho tak veľa, že by sme mohli našimi zážitkami pokojne obdarovať
ešte niekoľko ľudí. Veľa za nami, ešte viac pred nami. Nie som dobrá pri
hodnoteniach, avšak to výročie napomáha uvažovanie.
Čo si myslím
o Bratislave, to už viete, neraz som o tom písala. Mesto stále nie celkom
známe, s potenciálom, ale tiež veľkými nedostatkami. Láska to nie je, od
priateľstva máme tiež ďaleko, ale silné negatívne pocity ma až tak
nezaplavujú (pokiaľ sa práve neborím s kočíkom chodníkmi totálne zaplnenými
autami ;)). A čo Slovensko ako také? Môj druhý domov, druhá vlasť... Ale aj
trochu cudzina... Bojujem však s tým pocitom, snažím sa vidieť svoje miesto na
ňom jasnejšie, nesústrediť celú svoju energiu do smútku za Poľskom. Snažím sa
vidieť tu budúcnosť mojej rodiny. S rôznymi výsledkami, ale nevzdávam sa.
A čo s mojím
miestom v tom všetkom? Je viac otázok ako odpovedí. Mám však skvelý pocit, že s
tým svojim neporiadkom nie som sama, a aj po najhoršej depke prichádza deň, keď
sa úsmev navracia. Prvé mesiace v Bratislave, to bola emocionálna hojdačka,
jazda bez držania. Navonok som sa snažila usmievať sa, ale vo vnútri to už také
pozitívne nebolo. Za úsmevom som skrývala pocity samoty, neprispôsobenia,
neexistencie. Nájsť samu seba na novom mieste a v úlohe dvojnásobnej matky – to
vyžadovalo nejaký čas. Avšak život dokáže prekvapiť. Lebo vďaka môjmu blogu som
spoznala B., ktorá má v sebe neuveriteľnú otvorenosť na druhého človeka a
šialene prirodzene buduje vzťahy. Až teraz, hľadiac s určitým odstupom, vidím
jasne, akú dôležitú úlohu odohrala počas tých mojich prvých bratislavských
mesiacov. Čas tiež pomohol návratu do normálnych koľají. Dnes som už úplne
inde. Dnes som pokojná, veľa vecí vidím ostrejšie, nezmietam sa tak veľmi medzi
svojimi snami a skutočnosťou. Rok v Bratislave je dôležitý rok v mojom živote.
Inak tiež
vnímam vzťahy so známymi z Poľska. Už nebojujem za každú cenu, nesnažím sa
udržať kontakty nasilu, nestrácam čas pre ľudí, ktorí nevidia pre mňa miesto vo
svojich životoch, keď som ďaleko. Na druhej strane, starám sa o priateľstvá a
vážim si pocit bezpečia plynúci od tých, ktorí sú prítomní, či som v Poľsku
alebo na Slovensku. Pre nich sú môj domov a srdce vždy otvorené.
Dobrý rok.
Plodných 366 dní. Veľa som sa naučila a pribudlo mi trochu múdrosti. Vrások
isto tiež. Ale aj tých v kútikoch úst, od úsmevu. Mám rada zmeny, ktoré sa vo
mne dejú. Som rada, že nestojím na mieste. Niekedy sa mi dokonca páči, ako je
ten náš poľsko-slovenský život zamotaný ;). Len neviem, ktoré číslo sa ma viac
dotýka. Tých 294 dní tu na Slovensku alebo 67 v Poľsku.
